|
Περιοδικό
MOTO SPORT - Mάρτιος 1999
|
| Πάντα
όταν έβλεπα καρρώ, στο μυαλό μου ερχόταν το σκάκι. Και πάντα όταν έβλεπα
σημαία τερματισμού, θαύμαζα την λογική της. Το μυαλό οδηγεί στη νίκη, το χέρι υπακούει και το σκάκι είναι το κατ΄εξοχήν άθλημα της λογικής. Είναι το ορθότερο σχήμα που θα μπορούσε να καταλύσει με μια μόνο κίνηση όλη αυτή την απίθανη ένταση του αγώνα. Όταν το δεις μπροστά σου επιταχύνεις και άλλο, στο όριο της αντοχής σου όταν το φτάσεις ο χρόνος σταματά και την επόμενη ακριβώς στιγμή, όταν το περάσεις έστω και ένα εκατοστό, αισθήσεις και στροφόμετρα μηδενίζονται από αυτήν την φοβερή καρρώ ξυραφιά που χωρίζει το άσπρο από το μαύρο. Όταν η μοτοσυκλέτα πέρασε από το μονόχρωμο στο πολύχρωμο σχέδιο, άρχισε να κουνιέται αργά ένα γρανάζι τόσο μεγάλο που στην αρχή οι γραμμές ήταν λεπτές, καθαρές και ακολουθούσαν νεύρα και καμπύλες που χαρακτήριζαν διακριτικά την προσωπικότητα του μοντέλου και συνήθως δεν άλλαζαν ποτέ. Όταν οι μοτοσυκλέτες απέκτησαν μεγαλύτερες επιφάνειες βαφής, τα χρώματα ήταν σπάνια τέσσερα, συνήθως τρια με αυστηρές ευθείες και καθαρές, συγκεκριμένες αναλογίες. Από το '90 και μετά, το πολύχρωμο γρανάζι πήρε φόρα και η μοτοσυκλέτα άρχισε εξωτερικά να μοιάζει με πίνακα μοντέρνας ζωγραφικής. Οι εκρήξεις χρωμάτων έγιναν το ίδιο γρήγορες με τα μοτέρ, φτάνοντας μάλιστα σε σημείο οι εργοστασιακές βαφές πολλές φορές να είναι πολυπλοκότερες σε τεχνική και απόχρωση από αντίστοιχες ακριβοπληρωμένες ιδιωτικές, που στη δεκαετία του '80 ήταν προνόμιο μόνο μερικών ρομαντικών, ή διαφορετικών αν θέλετε, καλλιτεχνών. Το ανθρώπινο μάτι αχόρταγο και δεκτικό σε μια εποχή γρήγορων αλλαγών, προσαρμόστηκε (ή εκπαιδεύτηκε) πολύ γρήγορα. Έμαθε να "νοιώθει" τους συνδυασμούς των αποχρώσεων και απαίτησε να δει περισσότερα, προσέχωντας την εντύπωση και χάνοντας ώς συνήθως την ουσία. Δίκοπο μαχαίρι για τις μεγάλες κατασκευάστριες εταιρίες, για τις οποίες, στον αγώνα των πωλήσεων, το χρώμα ήταν το έξτρα καύσιμο για να κερδίσουν την δική τους καρρώ σημαία. Νέες εξωτικές αποχρώσεις σε "ψυχολογικούς" συνδυασμούς, έφεραν γρήγορα σε κορεσμό τα οπτικά νεύρα των πελατών τους, οι οποίοι απέρριπταν πλεον ένα μοντέλο όχι για τεχνικούς λόγους αλλά μόνο και μόνο από μια λάθος επιλογή βαφής του εργοστασίου. Σπασμωδική κίνηση, κατά τη γνώμη μου πάντα, μια προσπάθεια στην επιστροφή της μονοχρωμίας, πέτυχε μόνο στην απόχρωση του κίτρινου, το οποίο μονοπώλησε την αγορά τα τελευταία δύο χρόνια (με διάφορα μοντέλα) μετά από μια δεκάχρονη απουσία. Μια διαφορετική πινελιά απέναντι στα κλασσικά αλλά λίγα μονόχρωμα μοντέλα σε κόκκινο και ίσως ακόμα πιο ελάχιστα μαύρα ή άσπρα. Και τότε εμφανίστηκε το καρρώ. Απότομα και κοφτά, στην αλλαγή της χρονιάς, έντυσε στην αρχή Jet-ski και Motocross. Σε ένα ανοιγόκλεισμα του ματιού το είδαμε σε τουλάχιστον 3 μοντέλα και μάλιστα σε Ευρωπαϊκές και Ιαπωνικές μοτοσυκλέτες. Μόνο του ή σε συνδυασμό σχεδίων και χρωμάτων. Ήδη από πέρυσι μονοπωλούσε το χώρο, σε Γαλλικά και Αμερικάνικα περιοδικά μοτοσυκλέτας. Λειτούργησε και θα λειτουργήσει σαν καταλύτης σε αυτό το ανακάτεμα χρωμάτων. Σταθερό, ενώνει σαν γραμμή τερματισμού την απλότητα της ευθείας από την πολυπλοκότητα των χρωμάτων. Σταθερό ενώνει σαν γραμμή τερματισμού την σοβαρότητα της βαφής με την έμπνευση του καλλιτέχνη. Μου αρέσει το καρρώ. Νομίζω ότι κάνει πιο σοβαρό βάψιμο απίθανο και το πιο απίθανο σοβαρό. Το NSR πάντως το έκανε αγωνιστικό και η DIA το έκανε σίγουρα καλλιτεχνικό! Όσο για μένα, θα επανέλθω με πάρα πολύ καρρώ.
|